_____________________________________________________________________________________
Μη ρίχνεις πέτρες στο γιαλό
μην το χτυπάς το κύμα
δε φταίει ο στίχος μάτια μου
που’ ναι πικρό το ποίημα.
Φταίει ο ήχος του καημού
που έρχεται τα βράδια
και σου κρατάει συντροφιά
με τα χλωμά φεγγάρια.
Μη ρίχνεις πέτρες στο γιαλό
κατάρα στον εχθρό σου
δε φταίει κανένας μάτια μου
και κάνε το σταυρό σου.
Μη ρίχνεις πέτρες στο γιαλό
μην τρίζεις την κλωστή σου
άκου το ψίθυρο της γης
μες στην πικρή βροχή σου.
Κι αν σου μιλάει αχός βαρύς
και η σκιά μακραίνει
είναι ο έρωτας αψύς
κι ο νόστος τον βαραίνει.
Κι αν το ρολόι χτυπάει αργά
σαν μοιρολόι κι εκείνο
είναι που άνθησες νωρίς
της Άνοιξης τον κρίνο.
Το Καλοκαίρι που θα’ ρθει
θα σ’ εύρει στην αυλή σου
να λες τον ύμνο απ’το φιλί
το βράδυ προσευχή σου!
Κι αν είναι η ποίηση θολή
την ώρα της ρωγμής
κράτα το ροδοστέφανο
του ονείρου της αυγής!
_____________________________________________________________________________________
Θεόδωρος Σαντάς
_____________________________________________________________________________________