 |
| Art work Misha Gordin |
Η Τελική Υποχώρηση
Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
ξεχύνονταν ξεσκέπαστο το βουητό μέσα από το θολό πυθμένα της μάζας. Έμοιαζε με ένα τεράστιο κιρσό το αμάλγαμα ανθρώπων και ξέχωρων ζωών που είχαν ξοδέψει και ξοδευτεί όλο και σε όλο το μαύρο στα όνειρα που έσερναν το μνήμα τους και έναν δοτό εγωισμό. Έμοιαζε με ένα οφιοειδή κιρσό που υπονόμευε τα πόδια όλων αυτών των ελάχιστων ή ελαχίστων που κρατούσαν το βάρος του κόσμου.
... Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
αν και δεν θυμάμαι την προέλαση να είχε ξεκινήσει...στεκόμασταν ξάγρυπνοι στο βλέμμα σκουριασμένο καρφί το μουντό της ωμής αλήθειας, ο μαύρος κιρσός της αποκάλυψης...της ανακάλυψης... για τους αισιόδοξους της ανακατάληψης... για τους μαυροφορεμένους της εξαφάνισης και για τους ελάχιστους που κρατούσαν το βάρος του κόσμου ο μαύρος κιρσός ήταν η μάζα τον αθώων υπαιτίων...των μεσαίων επαιτών που ο σερνάμενος βηματισμός τους ανάδευε τη σκόνη ξεραμένων περιττωμάτων εκτοξεύοντας τες στον ουρανό άλλοτε σαν χαυνωμένη προσευχή και άλλοτε σαν σπαραξικάρδιο μίσος.
Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
και εμείς μοιάζαμε λίγοι επάνω στο γκρεμό ατενίζαμε το μαύρο το ποτάμι ενός ενιαίου και αδιαίρετου αλληλοσπαραγμού επάνω στην κόψη των εθνών... στην άρμη της σημαίας...στο σύρμα των συνόρων. Το περίεργο είναι ότι η Τελική Υποχώρηση είχε κατεύθυνση στενή, αιχμηρή και σκουριασμένη σαν το καρφί που ανέστρεφε το βλέμμα από τη σφαγή σημαδεύοντας πάντα προς τα πίσω...τι κι αν τα μάτια των των πολλών αναπολούσαν εποχές που δεν υπήρξαν... τι κι αν άλλων τα βλέμματα παραδερνόταν στα νεκροταφεία έχοντας ενταφιασθεί κάτω από τα πτώματα αιώνων...τι κι αν κάποια άλλα βλέμματα έκλειναν από τη σκόνη των περιττωμάτων ή από τα δάκρυα των άληστων ευχών που η λαγνεία της ελπίδας καμπούριαζε το βλέμμα.
Εγκαθιδρύθηκε η Ήττα χωρίς η Μάχη να δοθεί...
κανείς δεν κοίταγε ψηλά...κανένας δεν μας είδε...κρατούσαμε τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού...να τον κατακρημνίσουμε στο γκρεμό...να τον αφήσουμε στο βούρκο να κυλήσει...να ακολουθήσουμε το μαύρο το ποτάμι...υπάρχει άραγε δρόμος που να είναι ανοιχτός και να είναι εμπρός...τι κι αν τα πόδια μας πια έχουν τσακίσει...
τι άραγε να κάνουν εκείνοι που κρατούν το βάρος του κόσμου...είναι ακόμα επάνω στο γκρεμό... μήπως ακόμη συζητάνε...
____________________________________________________________________________________________________
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο του Βάιου Μεταξογέννη στο facebook.
____________________________________________________________________________________________________
Η Τελική Υποχώρηση
Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
ξεχύνονταν ξεσκέπαστο το βουητό μέσα από το θολό πυθμένα της μάζας. Έμοιαζε με ένα τεράστιο κιρσό το αμάλγαμα ανθρώπων και ξέχωρων ζωών που είχαν ξοδέψει και ξοδευτεί όλο και σε όλο το μαύρο στα όνειρα που έσερναν το μνήμα τους και έναν δοτό εγωισμό. Έμοιαζε με ένα οφιοειδή κιρσό που υπονόμευε τα πόδια όλων αυτών των ελάχιστων ή ελαχίστων που κρατούσαν το βάρος του κόσμου.
... Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
αν και δεν θυμάμαι την προέλαση να είχε ξεκινήσει...στεκόμασταν ξάγρυπνοι στο βλέμμα σκουριασμένο καρφί το μουντό της ωμής αλήθειας, ο μαύρος κιρσός της αποκάλυψης...της ανακάλυψης... για τους αισιόδοξους της ανακατάληψης... για τους μαυροφορεμένους της εξαφάνισης και για τους ελάχιστους που κρατούσαν το βάρος του κόσμου ο μαύρος κιρσός ήταν η μάζα τον αθώων υπαιτίων...των μεσαίων επαιτών που ο σερνάμενος βηματισμός τους ανάδευε τη σκόνη ξεραμένων περιττωμάτων εκτοξεύοντας τες στον ουρανό άλλοτε σαν χαυνωμένη προσευχή και άλλοτε σαν σπαραξικάρδιο μίσος.
Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
και εμείς μοιάζαμε λίγοι επάνω στο γκρεμό ατενίζαμε το μαύρο το ποτάμι ενός ενιαίου και αδιαίρετου αλληλοσπαραγμού επάνω στην κόψη των εθνών... στην άρμη της σημαίας...στο σύρμα των συνόρων. Το περίεργο είναι ότι η Τελική Υποχώρηση είχε κατεύθυνση στενή, αιχμηρή και σκουριασμένη σαν το καρφί που ανέστρεφε το βλέμμα από τη σφαγή σημαδεύοντας πάντα προς τα πίσω...τι κι αν τα μάτια των των πολλών αναπολούσαν εποχές που δεν υπήρξαν... τι κι αν άλλων τα βλέμματα παραδερνόταν στα νεκροταφεία έχοντας ενταφιασθεί κάτω από τα πτώματα αιώνων...τι κι αν κάποια άλλα βλέμματα έκλειναν από τη σκόνη των περιττωμάτων ή από τα δάκρυα των άληστων ευχών που η λαγνεία της ελπίδας καμπούριαζε το βλέμμα.
Εγκαθιδρύθηκε η Ήττα χωρίς η Μάχη να δοθεί...
κανείς δεν κοίταγε ψηλά...κανένας δεν μας είδε...κρατούσαμε τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού...να τον κατακρημνίσουμε στο γκρεμό...να τον αφήσουμε στο βούρκο να κυλήσει...να ακολουθήσουμε το μαύρο το ποτάμι...υπάρχει άραγε δρόμος που να είναι ανοιχτός και να είναι εμπρός...τι κι αν τα πόδια μας πια έχουν τσακίσει...
τι άραγε να κάνουν εκείνοι που κρατούν το βάρος του κόσμου...είναι ακόμα επάνω στο γκρεμό... μήπως ακόμη συζητάνε...
Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
ξεχύνονταν ξεσκέπαστο το βουητό μέσα από το θολό πυθμένα της μάζας. Έμοιαζε με ένα τεράστιο κιρσό το αμάλγαμα ανθρώπων και ξέχωρων ζωών που είχαν ξοδέψει και ξοδευτεί όλο και σε όλο το μαύρο στα όνειρα που έσερναν το μνήμα τους και έναν δοτό εγωισμό. Έμοιαζε με ένα οφιοειδή κιρσό που υπονόμευε τα πόδια όλων αυτών των ελάχιστων ή ελαχίστων που κρατούσαν το βάρος του κόσμου.
... Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
αν και δεν θυμάμαι την προέλαση να είχε ξεκινήσει...στεκόμασταν ξάγρυπνοι στο βλέμμα σκουριασμένο καρφί το μουντό της ωμής αλήθειας, ο μαύρος κιρσός της αποκάλυψης...της ανακάλυψης... για τους αισιόδοξους της ανακατάληψης... για τους μαυροφορεμένους της εξαφάνισης και για τους ελάχιστους που κρατούσαν το βάρος του κόσμου ο μαύρος κιρσός ήταν η μάζα τον αθώων υπαιτίων...των μεσαίων επαιτών που ο σερνάμενος βηματισμός τους ανάδευε τη σκόνη ξεραμένων περιττωμάτων εκτοξεύοντας τες στον ουρανό άλλοτε σαν χαυνωμένη προσευχή και άλλοτε σαν σπαραξικάρδιο μίσος.
Είχε ξεκινήσει η Τελική Υποχώρηση...
και εμείς μοιάζαμε λίγοι επάνω στο γκρεμό ατενίζαμε το μαύρο το ποτάμι ενός ενιαίου και αδιαίρετου αλληλοσπαραγμού επάνω στην κόψη των εθνών... στην άρμη της σημαίας...στο σύρμα των συνόρων. Το περίεργο είναι ότι η Τελική Υποχώρηση είχε κατεύθυνση στενή, αιχμηρή και σκουριασμένη σαν το καρφί που ανέστρεφε το βλέμμα από τη σφαγή σημαδεύοντας πάντα προς τα πίσω...τι κι αν τα μάτια των των πολλών αναπολούσαν εποχές που δεν υπήρξαν... τι κι αν άλλων τα βλέμματα παραδερνόταν στα νεκροταφεία έχοντας ενταφιασθεί κάτω από τα πτώματα αιώνων...τι κι αν κάποια άλλα βλέμματα έκλειναν από τη σκόνη των περιττωμάτων ή από τα δάκρυα των άληστων ευχών που η λαγνεία της ελπίδας καμπούριαζε το βλέμμα.
Εγκαθιδρύθηκε η Ήττα χωρίς η Μάχη να δοθεί...
κανείς δεν κοίταγε ψηλά...κανένας δεν μας είδε...κρατούσαμε τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού...να τον κατακρημνίσουμε στο γκρεμό...να τον αφήσουμε στο βούρκο να κυλήσει...να ακολουθήσουμε το μαύρο το ποτάμι...υπάρχει άραγε δρόμος που να είναι ανοιχτός και να είναι εμπρός...τι κι αν τα πόδια μας πια έχουν τσακίσει...
τι άραγε να κάνουν εκείνοι που κρατούν το βάρος του κόσμου...είναι ακόμα επάνω στο γκρεμό... μήπως ακόμη συζητάνε...
____________________________________________________________________________________________________
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο του Βάιου Μεταξογέννη στο facebook.
____________________________________________________________________________________________________