 |
| Marcela Bolivar |
Σιωπές ένοχες
σε κόκκινα χείλη...
ξυπνάνε πόθους αφανέρωτους,
σε φυλακισμένα κορμιά...!
Σταγόνα από νέκταρ το φιλί σου,
μύριζε γιασεμί και υάκινθο
και η ματιά σου κλεφτή
σαν να 'θελε να μου κλέψει την ανάσα,
και να ρίξει τα βέλη της σε
κορμί δανεικό.
Οι αγάπες του ονείρου
οι συμπαντικές,
στήνουν το γιορτάσι τους τα ξημερώματα
γυμνές στου ήλιου τα γυρίσματα,
και χάνονται με δυο λυγμούς
στου ανέμου το ξεστράτι.
Σειρήνες του πελάγους φαντάζουν,
με δικές τους βάρκες την αγάπη,
μεσοπέλαγο οδηγούν
και μετά το κορμί τους
μαστιγώνουν, με της θύμησης
λόγια
και στο τέλος ,για να γιάνουν
της ενοχής τις πληγές,
τους πόθους σε απόμερες σπηλιές
με τραγούδια ερώτων,
νεκρικά οδηγούν
και τους πνίγουν,
πριν με αγάπη και με άνθη του αγρού,
τελευταία φορά,τους μυραίνουν...
_______________________________________________________________________________
Το ποίημα μας χάρισε η Μαρία Μπελαντή
_______________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________