ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ 1900-1971

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ 1900-1971

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Δημοφιλείς αναρτήσεις

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Απόσπασμα από το ποίημα της Κικής Δημουλά: Περιφραστική πέτρα Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν. Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες... Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου. Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο, μιὰ ἄλλη ἅπλα, ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση. Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα, κατέβηκε ἀπὸ γλάρος, βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται. Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή. Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους, ψιθυριστή, ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη. Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης. Αὐτὸ τὸ δισκίο, τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι, ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι, ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι. Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι τὸ ψυχοτρόπο. Ποιήματα ἀπὸ τὶς συλλογές, σὲ ἀλφαβητικὴ σειρά ΑΓΓΕΛΙΕΣ Α

ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΚΩΣΤΑΝΤΣΑ ΚΟΒΑΤΣΗ

Φωτογραφία: Andrea Bonetti ______________________________________ Έθαψαν την κόρη του ουρανόυ κι όμως την βρήκε το φεγγάρι. Αγάπησε, την φρόντισε, της έδειξε τον κόσμο, ξέχασε μονάχα να της πεί: << μακριά να μένεις σαν δείς μορφή ανθρώπου φώς μου, γιατί είναι ο άνθρωπος αυτός που κόβει και θερίζει καρδιές απείραχτες, γλυκιές μέχρι να τις μαυρίσει...>>. Και κάπως έτσι, ήρθε ο άνθρωπος, την μάγεψε, την άλλαξε, της έδωσε γαλήνη και μόλις η κόρη αφέθηκε, άνοιξε την καρδιά της, ο άνθρωπος μέσα της τρύπωσε και πήρε το χρυσάφι. Χρυσάφι, που μόνο η κόρη του ουρανού είχε να του προσφέρει αξία που δεν ήξερε πως η καρδιά της κρύβει. Τότε το φεγγάρι λυπήθηκε και μαύρισε τον κόσμο, πέπλο σκότους έριξε στον ουρανό, την κόρη του να κρύψει. << Μονάχα εγώ θα σε αγαπώ, μόνο γώ θα σε βλέπω κι ας κάνω μέρες και καιρό και χρόνια να γυρίσω, Έκλειψη θα σε φωνάζω όταν τα μάτια σου θα θέλω να αντικρίσω >>. _____________________________________ Το ποίημα έστειλε η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΚΩΣΤΑΝΤΣΑ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ-ΣΤΗΝ ΥΛΗ ΕΙΣΧΩΡΗΣΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ

Στὴν ὕλη εἰσχώρησα οὐρλιάζοντας Δυὸ θάλασσες μὲ κυνηγοῦν: ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος δυὸ ρεύματα π᾿ ἀνάθεματα στὴν καρδιὰ μου... Ψάχνω γιὰ νὰ βρῶ μέσ᾿ στὸ σκυλοπιωμένο κεφάλι μου δεύτερη κτητικὰ ἀντωνυμία δὲ βρίσκω - νοημοσύνη. Δὲ μαρμάρωσα τίποτα Νὰ παίζουμε τοὺς ἀνέμους νὰ παίζουμε γλυκὰ τοὺς κολασμένους Τί βρέφος ἠδυνόμενο τὸ ποίημα κι ὁ φουκαριάρης ὁ Ἰησοῦς μ᾿ ἕνα πορτοκαλένιο σωβρακάκι κρεμιέται κάθε χρόνο στὰ ἔαρα Ἡ τέχνη μας ἡ φριχτότερη τοῦ ἐγὼ μεταμφίεση. Νίκος Καροῦζος (1926-1990): ποιητὴς ἀπὸ τὸ Ναύπλιο. Σπούδασε νομικὰ καὶ πολιτικὲς ἐπιστῆμες στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ἔζησε ἐπὶ σαράντα χρόνια στὴν Ἀθήνα, ἀλλάζοντας δεκάδες σπίτια καὶ συνοικίες. Ο ποιητής Νίκος Καρούζος γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 17 Ιουλίου 1926 και θεωρείται από τους σημαντικότερους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Μαθητής γυμνασίου ο Καρούζος εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και συμμετέχει στην αντίσταση. Το 1945, άριστος μαθητής, ξεκινάει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή στην Αθήνα, αλλά δεν τις ολοκληρώνει ποτέ εξαι

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Αναρτήσεις

Atom

Αναρτήσεις

Σχόλια

Atom

Σχόλια

Από το Blogger