 |
| γέφυρα |
Ήσουν τόσο ωραία
που εγώ είχα μείνει μόνο
στο δικό σου το όνειρο.
Μα τα όνειρα ,γρήγορα τελειώνουν
κι είπα κι εγώ
να’χω κάτι από σένα
ένα ποίημα τρυφερό και ανάλαφρο...
σαν εκείνο που άφησες
στης Τρίτης το βράδυ
μες στου Νοέμβρη τα φύλλα
στην καταχνιά του Λιτόχωρου
στην ασφαλτοστρωμένη γέφυρα
των εννιά Πιερίδων!
Η μνήμη μου δεν κράτησε περισσότερα.
Ήσουν τόσο ωραία ,με το μαλλί σου
κοντό και καλοχτενισμένο
με το πρόσωπό σου στιλπνό
και μ’ εκείνα τα μεγάλα σου μάτια
να καταργούνται οι αντιστάσεις.
Κι ως ήσουν μακιγιαρισμένη
με πορφυρένια χρώματα
κι έλαμπες ,σαν εξωτική ομορφιά
όταν αναδύεται ο ήλιος
κι οι αισθήσεις παίρνουν φωτιά.
Φορούσες ασπρόμαυρα
κι ήσουν κάτι σαν έρωτας
σαν βασίλισσα του Σαβά
που την ερωτεύεται ο Σολομώντας
και την ξεπροβοδίζει με τα χρυσάφια του !
Δε θυμάμαι τι γύρευες σ’ εκείνη τη γέφυρα.
Ήταν τόσοι πολλοί
κι εγώ ένας μόνος ποιητής
που είχα ξεχαστεί μες
στο δικό σου το όνειρο!
__________________________________________________________________________________
Θεόδωρος Σαντάς,Θεσσαλονίκη,25-11-2013
__________________________________________________________________________________