 |
| Danseurs Roussers |
____________________________________________________________________________________
Οι νότες διάφανες,σεπτές,μεσ'το ημίφως
κι'είναι τα μάτια σου-στων άστρων το λυγμό-
πόθοι νεογέννητοι σ'ένα καινούργιο σύμπαν
στου γαλαξία τ'άπειρο που άναρχα ακολουθώ...
Κεντά με φως,το βλέμμα σου,την άνοιξη του κόσμου
κι'η αδιάρρηκτη σιωπή,γκρεμίζεται στο δείλι...
Στάζει η ανάσα σου άρωμα,βασιλικού και δυόσμου-
μεσ των Κυκλάδων τις αυλές-σε πορφυρό κοχύλι...
Στου Καρυωτάκη τ'όνειρο,ιέρεια θα ήσουν,
φιλί που δεν δοκίμασε μα πέθανε γι'αυτό...
Ισως και νάσουν βότσαλο-στο χρώμα του αχάτη-
που κράτησε στα χέρια του,κάπου στο Λιβυκό...
____________________________________________________________________________________
Το ποίημα είναι από προσωπική συλλογή του Χρήστου Χ. Παράβαλου
___________________________________________________________________________