 |
| Στα Λιμνάρια Κυθήρων___Γιώργης Π.Δρυμωνιάτης |
Μικρή μικρή βροχούλα,
δώδεκα σταγονιές,
χτένισε στα Λιμνάρια...
τις ακροθαλασσιές.
Κι εγώ, που κολυμπούσα
την ώρα της βροχής,
πόσο πολύ ποθούσα
να ρθεις να μου βραχείς.
Καθόμουνα στο βράχο
και παρακάλαγα
να ρθεις να μ’ ακουμπήσεις
στα ψυχαμάλαγα .
Ζεστή να με μουσκέψεις,
σαν φλόγα, σαν ιδρώς,
σαν τότε που ερχόσουν
τις νύχτες κι ήσουν φως.
Φως ήσουν. Φως και είσαι.
Και γέλιο και χαρά.
Να ‘ρχόσουν να φιλιόσουν
για άλλη μια φορά…..
Μα να! Σ’ είδα σ’ εικόνα
στο φως μιας αστραπής
και πρόλαβες και μου είπες
όσ’ είχες να μου πεις.
Κι εγώ σε αγαπάω,
κορίτσι της βροχής
που εμένανε ποτίζεις
και τους ανθούς της γης.
Κι αν έφυγες, νεφούλα,
κι αν μ’ εγκατέλειψες,
ποτέ απ΄ τη ζωή μου,
ποτέ δεν έλειψες.
Κι αν προσπερνάς ‘πο μπρος μου
σαν φως, σαν αστραπή,
δες το βαθιά εντός μου.
Για σένα ζω, βροχή.
Καλοδρομιά, ψυχή μου.
Πέτα όπου ποθείς.
Εγώ θα περιμένω.
Κι ας μη μου ξαναρθείς.
Στο βράχο, στα Λιμνάρια.
Θάλασσα και βροχή.
Για σένα κλειώ τα μάτια
και κλαίω σε προσευχή.
___________________________________________________________________________________
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο του Γιώργη Π.Δρυμωνιάτη στο facebook.
___________________________________________________________________________________