 |
| photography |
Πόσο εύκολο είναι να χάνεσαι στο πλήθος.
Γιατί να παλέψεις ν'αλλάξεις τη ζωή σου.
Και γιατί να αγωνιάς για τις τόσες ζωές που χάνονται αβοήθητες.
Για την πείνα, το έγκλημα, τη βία.
Ποιος είμαι εγώ σκέφτεσαι που θ'αλλάξω τον κόσμο.
Ένα αδύναμο πλάσμα είμαι που αγωνίζεται να ζήσει.
Τι όμορφα που ηχεί στ' αυτιά σου ....
Αδυναμία....
Η μαγική λέξη που σ' απαλλάσσει από ευθύνες.
Σε τι παγίδα πέφτεις όταν συνηθίσεις στην αδράνεια, στο τίποτα.
Κάποιοι έχουν εκείνη τη φωνή μέσα τους.
Ταρακούνημα σ'όλο τους το είναι.
Κάνε κάτι ... φωνάζει.
Η ζωή περνάει ...πρόσεχε!!!
Να κάνω.. βέβαια... κάτι πρέπει να κάνω.
Να τρέξεις θέλεις απ' την ανία, από την απάθεια, τον ωχαδερφισμό.
Τότε έρχεται αυτή.
Η αλυσίδα της ρουτίνας.
Σε σφίγγει...όμως δεν θέλεις να φύγεις.
Τι σημασία έχει το ότι είσαι φυλακισμένος, αφού νιώθεις ασφαλής.
Φύγε σου λέει πάλι η φωνή...κάνε κάτι....
Παιδί είχες όνειρα και έφηβος τη δύναμη να κατακτήσεις τον κόσμο.
Όμως ένας άνθρωπος δεν αλλάζει τον κόσμο.
Η σκέψη σε τρομάζει και η αλυσίδα σε τραβάει πιο δυνατά....
Ματώνεις.... πονάς...
Θα μείνω στην καθημερινότητα μου σκέφτεσαι..όλοι αυτό κάνουν.
Γιατί εγώ να ματώσω και να πονέσω...
Και τα χρόνια φεύγουν, οι δεκαετίες περνούν η μία μετά την άλλη.
Και ξαναέρχεται εκείνη η φωνή που τη νιώθεις να βγαίνει άχνη από τα βάθη της ψυχής σου...
Δε με πήραν δα και τα χρόνια λες και μια λάμψη στολίζει το μέχρι τώρα αδιάφορο βλέμμα σου.
Έχω πια την ωριμότητα και τη σοφία να τα κάνω όλα όπως αρμόζει..
Αυτές οι βαρύγδουπες λέξεις.
Ωριμότητα.. σοφία... αρμόζει
Τι ωραία που σε κλείνουν τρυφερά σε μια πουπουλένια φυλακή.
Σε προστατεύουν τάχα απ'το να πολεμήσεις γι'αυτά που πιστεύεις.
Για τα ιδανικά σου.
Για μιαν αγάπη.
Δάδα αναμμένη να γίνεις και ελπίδα γι'αυτούς που πονούν.
Πολέμιος της αδικίας.
Αυτά δεν αρμόζουν στην ωριμότητα και τη σοφία λες, σκεπάζοντας με στάχτη από καμμένα όνειρα την ψυχή σου.
Αυτά είναι για τους νέους ξαναλές...λες και όταν ήσουν νέος έκανες κάτι...
Την παιδική ανεμελιά και την εφηβική τρέλα ούτε σαν ανάμνηση δεν τις κράτησες.
Έχεις ξεχάσει πόσα χρόνια είσαι κλεισμένος σε μια γυάλινη σφαίρα.
Μίλια μακριά από τα όνειρα, την φαντασία, τον πόθο, το πάθος για ζωή.
Και έτσι απλά με μια ανάσα που σβήνει ...
Περνάς απ'την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ στην Αιωνιότητα.
____________________________________________________________
Το ποίημα έστειλε η Έλλη Καραλέκα με email στην ηλεκτρονική διεύθυνση de.stijl.de.l.arte@gmail.com
Το ιστολόγιο "ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ" δεν ευθύνεται για τυχόν λάθη.
Τα ποιήματα δημοσιεύονται όπως ακριβώς τα στέλνουν οι εκάστοτε ποιητές στην ηλεκτρονική διεύθυνση de.stijl.de.l.arte@gmail.com
Σας ευχαριστούμε.
"ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ"
Τα ποιήματα δημοσιεύονται όπως ακριβώς τα στέλνουν οι εκάστοτε ποιητές στην ηλεκτρονική διεύθυνση de.stijl.de.l.arte@gmail.com
Σας ευχαριστούμε.
"ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ"
#Έλληνεςποιητέςστοδιαδύκτιο
Ακολουθήστε τις οδηγίες εδώ: ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ