ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

eleni_gika
________________________________________________
“O πατέρας μου, μια γερασμένη βελανιδιά”.
Ακούει τα βήματά του,
εκείνο το χαρακτηριστικό σούρσιμο
πάνω κάτω, πάνω κάτω στο δωμάτιο
Σε λίγο, την ανάσα του
κοιμήθηκε, σκέφτεται,
βαριά.
Αυτό που επιτρέπεται να είσαι
τα πάντα.
Εκείνος, ο πατέρας της,
μια γερασμένη βελανιδιά.
Κι αυτή,
η κόρη του,
ν’ ακούει τα βήματα να θροίζουν
την ανάσα
στο δάσος του πουθενά
βαριά.

(από το «Στο δάσος του Πουθενά»)
~
Στην άκρη του χρόνου
Μι’ άδεια καρέκλα
η καρέκλα του
κι η ίδια ξαπλωμένη τώρα
στο ντιβάνι
Στο μπλε του χαλιού
στον τοίχο
στο ταβάνι
η ανάσα του
Ψίθυρος- όνειρο
κάθε βράδυ
στο ίδιο μαξιλάρι
«πάντα ο μπαμπάς μου θα είσαι;»
τον ρωτά
«ναι» της γνέφει
καθησυχαστικά
από την άλλη άκρη του χρόνου.

____________________________________________________
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, ούτε θυμάμαι πλέον, για τι, διάβασα κάποια ποιήματα της Ελένης Γκίκα. Υπέροχη, συναισθηματική γραφή που αγγίζει την ψυχή. Ομολογώ πως δεν είχα διαβάσει δουλειά της έως τώρα και χάρηκα που την συνάντησα έστω τυχαία. Με ξάφνιασε ευχάριστα η ποίησή της και με συνεπήρε. Ανάμεσα στα πολύ όμορφα ποιήματα, ξεχώρισα τα εξής δύο γιατί τα ένοιωσα, την ένοιωσα και συγκινήθηκα βαθύτατα, σκεπτόμενη τη δική μου θέση με τον δικό μου πατέρα, στο μέλλον που πλησιάζει με γοργά και σίγουρα βήματα... 
Η εικόνα και τα ποιήματα της Ελένης Γκίκα, είναι από τον παρακάτω σύνδεσμο:
_____________________________________