ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ-Ωι , των ανθρώπων πάθη!

Γιώργος Δρυμωνιάτης-facebook


____________________________________________________________________

Νυχτώνει πάνω στο σεντόνι μου
κι είμαι μόνη.
Νυχτώνει πάνω στα κομμάτια μου,
μάτια μου κι είμαι μόνη.
Το χιόνι λιώνει στην ταράτσα.
Ψυχή σκιερή
πάνω στα ίχνη του παγώνει.
Τώρα τι να πω στη ζωή
που διεκόπη;
Το κοπίδι των αισχρών,
ω, άθλιο λεπίδι!
έκοψε τον ιμάντα της αγάπης μου.
Στα βούρλα
η μούρλα της κοινωνίας σ’ έθαψε,
όμορφο αγόρι που είχες
ψυχή χειμέριου ανθού.
Ωϊ, παιδί μου αγνό και αγαθό!
Κι εγώ;Ποια ήμουν εγώ
στο πλευρό σου;
Τι να σου πω για το εγώ
που δεν ήμουν εγώ
μέσα στο πλήθος
που κανένας το εγώ του δεν είναι;
Αιμορραγούν τα μάτια μου, ψυχή μου.
Ηλί!!Ηλί!!
Θεέ μου,πού υπάρχεις; Που άρχεις;
Αν είσ’εδώ μίλα μου
μέσ’ απ’το φως του σκοταδιού,
μίλα μου…
Τι να πω στο παιδί,
στο υφάδι της άγουρης νιότης;
Τι να πω που είναι σμήνη τ’ αγρίμια
κι εκείνο μου φθίνει,
ως τα κτήνη το γδέρνουν;
Αχ και να’χα  συνείδηση μία, δική μου
κι όχι εκείνη που χτίζουν
οι πολλοί μες στην πόλη.
Προσπερνώ στο κενό,
δίχως κάτι να έχω να πω.
Πάει ο χρόνος μου, επνίγη
στην  άκρη της λίμνης
που βούρκος εγίνει
απ’ το ψεύτικο δάκρυ
ενός κόσμου που ο ίδιος
μού μοιάζει με βούρκο.
Τι τον θέλεις τον Τούρκο,
αν χυδαία σε σφάζει ο αδερφός;
Κι είναι λίγο, μικρό, δίχως κόψη,
το τσεκούρι αυτό που κρατώ.
Τι να κόψει; Τι μπορεί;
Των πολλών
ή μπορεί το δικό μου κεφάλι;
Μα και πάλι.
Ο κόσμος τριγύρω θα μείνει ο αυτός.
Συνονθύλευμα ένα, κακών, ποταπών,
των αγρίων που τους λεν πολιτισμένους,
των σπουδαίων , των τάχαμου ηθικών,
των σερνάμενων εντέλει σκουληκιών ,
υαινών αιμοτρεφών και φιδιών φαρμακερών
που διψούνε για μίση.
Ω, ανήμερη φύση!.
Ω, Θεέ! αν υπάρχεις, που άρχεις;
Πείτε τι στον νεκρό μου να πώ;
Πείτε.Ποιον απ’ τους θρήνους των θνητών
για τη φάρα των ανθρώπων να κλάψω;
Ω, γλυκύ μου έαρ!
Σ’αποσύνθεση τώρα κι εγώ
για το γένος των ανθρώπων, εν γένει, πονώ.
Δίχως φως ορατό στα όμματά μου…

______________________________________________________________________

Ωι , των ανθρώπων πάθη! (ένας άλλος θρήνος, από μιαν άλλη Παναγιά) Από το χρονολόγιο του Γιώργη Π.Κ. Δρυμωνιάτη στο facebook.
______________________________________________________________________