 |
___________________________________________________________________________
Ποια παραστέκει τις ακτές ...
που αχνίζουν στην Ιθάκη;
Χρόνια αγναντεύει ορίζοντες
και κύματα μετράει ;
Βουή βουίζει το ατρεμές
και το άχρονο γεννάει
Στέκει στην άμμο μοναχή
με ατέρμονο υφάδι ,
γνέθει στο ζέφυρο ευχή
της όστριας παρακάλι
Στάζουν σμαραγδοπράσινα
κρόσσια κυπαρισσώνων
κι ως κυνηγάει το μαΐστρο
σε καραβιού κατάρτι,
σπάζουν στην άκρη του γυαλού
αρίφνητα διαμάντια.
Του ανέμου το ασημόνευρο
στη ρόκα της γυρίζει
της προϊστορίας τον ιστό
γαλάζιο καλαμάρι .
- Πού είσαι χαμένος Βασιλιά
και ξεχασμένη μ΄έχεις;
Ράχη κυμάτου καβαλάς
φτερό ψαριού αερόφιλου
κόκκαλο της αιθρίας.
-Σκίζει με πάθος το σκαρί
του ανέμου μπαϊράκι
Μα ο Ποσειδώνας σε χτυπά,
σε φουρτουνοτσακίζει
Μια σε φυσά στο πέλαγος
δυό ναυαγό σε βγάζει .
-Σιγάτε νύμφες τα νερά
κινούνται στη γαλήνη
Σιγάτε μη ξυπνήσουμε
και αιθερικά γενούνε.
Μη φύγουν και πετάξουνε
μακριά σαν να 'ταν όνειρα
μαϊστράλια νοτοπότιστα
τον παίρνουν στη σαγήνη .
-Ω δίβουλη και τρίβουλη
συ πίσω μου γυρίζεις,
να βρεις βρυσούλα ρεματιάς
και αετοφόρο ίσκιο
το γερακίσιο σταύρωμα
στο μάτι του γαλάζιου
ζυγιά να πάρεις του ουρανού
καντάρια του πελάγου
δράμια να βάλεις τα βουνά
τις λίμνες πελατζόνια
και στους βυθούς αντίβαρο
ρίξε ουράνιο δόντι.
Η Πηνελόπη καρτερεί
σε μάταιο ακρογυάλι,
στον ήλιο καίγεται άσκεπη
προσμένοντας το άφαντο
του ονείρου αραξοβόλι.
Στρίβει το αδράχτι του καημού
νήμα και ιστό αράχνης
σφίγγοντας μες στα δόντια της
κατάρα της Ελένης
Ξανά στο δείλι αγνάντεμα
με την καρδιά σπασμένη,
τρελή τριζόνα αναμονής
του αέρα ανεμοδούρα,
πικρή γαζία των καιρών
μηλιά φυλλορροούσα.
Υπομονής βασίλισσα
αγέλαστη αγναντεύει
πελάγη με αναφιλητά
κορφάδες των κυμάτων
- Ω Αθηνά μου, φύλαξ' τον
κακιά μην έχει ώρα.
Φυσάτε ούρια αερικά
σε αγγάλι θαλασσένιο .
Σε εωθινούς ορίζοντες
και γαλανές μπουνάτσες
γλυκά Αμφιτρίτη γλύστρα τον
σε νερικούς φλεβώνες .
-Άντρα μου μη με ξέχασες
κι ήπιες του ζέφυρου πνοές
σταλαγματιές της λήθης;
Φυλάχτρες νύμφες βγάλτε τον
σε θάλλουσες αιθρίες
σε απάγγια ξέφωτα Θεές,
πάρτε τον Νηρηΐδες,
μην τον τσακίσει η θύελλα
του Ποσειδώνα η μήνι
-Αντρα μου κεραυνόμυαλε
σε ποιο γυαλό παγώνεις;
Ποιο σε ξαχνίζει κρύσταλλο
σε μαγικό μαγνάδι;
Στάξε στον ήλιο κόπιασμα
ιδρώτα στη μασχάλη
σε ξένες χώρες βούρλισμα
κι απαντοχή δεν έχω.
-Σπαθόχορτα να τρως και φως
στολίσματα του πάγου.
Κλαρί ρίζας ασίγαστης
καρπό της μνημοσύνης
ζευγάρωμα του έβενου
σε φλαμουριάς νυμφώνα.
Γύρισε πίσω Βασιλιά,
κέντρωμα θαλασσόσφηκας
πόνο στο νου να γειάνεις,
_______________________________________________________________________________
Το ποίημα "ΠΗΝΕΛΟΠΗ" είναι απόσπασμα από το έργο της Τούλας Μπαρνασά "Πρωθέλληνες"
Από το χρονολόγιό της στο facebook.