 |
| 100ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ-Σύνδεσμος στο facebook. |
Στο ιερό μαντείο, το σκοτεινό, το αποξεχασμένο απ’ τους
καιρούς,
χθες τα μεσάνυχτα
συνέβη αυτό το θαύμα…
Φλόγα ζεστή ξεπρόβαλε απ’ την πέτρα σαν άλαλος χρησμός
τρανής ευθυκρισίας.
Οι άνθρωποι πλησίασαν, να ακούσουν και να δουν
το μήνυμα που η αρχαία πέτρα είχε για κείνους.
Κι η φλόγα μίλησε κι έδειξε πολλά…
Πως θα έρθει πάλι, είπε, η στιγμή που θα ενωθεί το τώρα με
το τότε.
Κανείς δεν άκουσε, ήχος δεν βγήκε, από νεκρή Πυθία πώς να
ακουστεί φωνή;
Κανείς δεν είδε, τυφλός κι ο μάντης Τειρεσίας… Όλοι τυφλοί!
Κι η φλόγα άλλαξε μορφή, έγινε κρύα κι άκαμπτη,
μιλούσε τώρα τη γλώσσα των μαρμάρων.
Μήπως με σύμμαχο της την αφή, μπορέσει να τους δείξει την αλήθεια.
Πως θα ‘ρθει πάλι η στιγμή, ξανάπε, που θα ενωθεί το τώρα με
το τότε.
Μα ούτε το δέρμα τους την γνώση ετούτη αισθάνθηκε.
Μάρμαρο κρύο, ανεπιθύμητο άγγιγμα, κανείς δεν άπλωνε το
χέρι.
Κι η φλόγα μετατράπηκε και πήρε άλλη μορφή.
Γυναίκα έγινε με ξέπλεκα μαλλιά που ευωδίαζαν θυμάρι, μέλι,
αλμύρα…
Αν οι αισθήσεις οι άλλες πρόδωσαν τους ανθρώπους,
η όσφρηση και η γεύση ίσως μπορούν να φανερώσουν τον χρησμό.
Η μυρωδιά του θυμαριού έφερε μνήμες, το μέλι γλύκανε τα
χείλη
κι η αλμύρα, έτσι
όπως έσταξε απ’ της γυναίκας τα μαλλιά, έγινε δάκρυ λύτρωσης.
Η γνώση βρήκε δρόμο και έλαμψε! Το ένιωσαν όλοι…
Πως θα ‘ρθει πάλι η στιγμή που θα ενωθεί το τότε με το τώρα.
Οι άνθρωποι άκουσαν σαν από θαύμα και είδαν, μύρισαν,
γεύτηκαν, άγγιξαν
την αρχαία θεά και
παραδέχτηκαν μεμιάς …Ότι ήρθε η ώρα!
Η γυναίκα του χρησμού πέτρωσε ευθύς, το έργο της εδώ είχε
τελειώσει.
Δίπλα στις αδερφές της, πήγε στάθηκε, συνάντηση που χρόνια
λαχταρούσε.
Τον ουρανό ατένισε ευτυχής, αποχαιρέτησε τη νύχτα που
χανόταν...
Πήρε ανάσα από το χάραμα, στην γη της πια...
Και μήνυσε στον ήλιο να ανατείλει.
Η συμμετοχή της Ακαρέπη Βάσιας με το ποίημα "Άλαλος Χρησμός"στη δράση