_________________________________________________________________________________
Ουρανόσταλτο και φτιαγμένο από χέρια θεού είμαι,
ένα ξόανο, που με βρήκαν στον ιερό βράχο επάνω οι Έλληνες.
_____________________________________________________________
Τα ποιήματα θα δημοσιεύονται στο ιστολόγιο όπως ακριβώς τα έστειλαν οι συμμετέχοντες
και αλφαβητικά, σύμφωνα με το ονοματεπώνυμό τους.
Η εκδήλωση θα γίνει στον πολυχώρο "ΑΙΤΙΟΝ" στα τέλη του Οκτώβρη, έπειτα από παράκληση πολλών ποιητών που διαμένουν στην Αττική και κοντά στο νομό Αττικής.
Θα ενημερωθείτε με ηλεκτρονικό μήνυμα. Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας.
 |
| 100ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ-Σύνδεσμος στο facebook. |
Ουρανόσταλτο και φτιαγμένο από χέρια θεού είμαι,
ένα ξόανο, που με βρήκαν στον ιερό βράχο επάνω οι Έλληνες.
Η αγέρωχη
μορφή του πατέρα και το γλαυκωπό βλέμμα της μητέρας μου
μαρτυρούσαν
την καταγωγή μου, για αυτό σε ναό με τοποθέτησαν,
προστάτιδα
της πόλης με έχρισαν και μου αφοσιώθηκαν πιστά.
Στο πέρασμα
των χρόνων, την περίσσια φροντίδα των ιερειών μου απολάμβανα,
το πλύσιμο,
τ’ άλειμμα του αιώνιου καρπού στο ζωγραφισμένο σώμα μου
και τον
καλλωπισμό μου με κοσμήματα και περίτεχνα υφασμένα πέπλα.
Χέρια με
βρεγμένο πηλό με χάιδεψαν και το καλοψημένο καλούπι
της
προστασίας μου με χρώματα της μάνας γης το κόσμησαν.
Άλλοτε,
σφυρηλατούσαν το χαλκό να ‘ρθει να συναρμόσει
πάνω μου. Κι
όταν το κράμα του χαλκού με τον κασσίτερο
με γέννησε
ξανά μέσα απ’ το καλούπι,
όλοι
εθαύμασαν την τέχνη και τη σοφία.
Μεγαλύτερη η
λατρεία στο βωμό, περισσότερος ο σεβασμός στο χώρο.
Μέσα στο
γαλακτόχρωμου πεντελικού μαρμάρου ναό μου
με στήσαν
όρθια, με ένδυμα χρυσό, δωρικό πέπλο
και στο σώμα
ελεφαντόδοντο. Η ασπίδα κι η Νίκη στα χέρια μου,
το κράνος, η
αιγίδα στο στήθος κι ο Εριχθόνιος, την ιστορία του λαού μου
να
ακτινοβολούν, παρακαταθήκη του ανθρώπινου γένους.
Και ναι,
ένοιωθε ρίγος να τον διαπερνά και τον αναστάτωνε αυτό το αντάμωμα
με την
αρμονία, τον κάθε άλλο. Όμως ξεδιάντροπα άπλωνε το χέρι ο άρπαγας.
Με σμίλες
και σκαρπέλα τώρα λεηλατούσε, κατέστρεφε, βεβήλωνε
ό,τι έφερα,
ό,τι με πλαισίωνε. Έμεινα γυμνή. Φευ!
-Πώς αποσπάς
και μεταφέρεις μερίδιο της τελειότητας;
Μια ακίδα
του ξόανου, κομμάτι του μύθου
είμαι κόρη
θεού, δεν πεθαίνω...
Τη γαλήνη,
την αγνότητα, την καθαρότητα μέσα μου κρύβω.
Κι όταν η
σύνθεση αποκατασταθεί
έτοιμη να εμπνεύσω
τη σκέψη και πάλι...
______________________________________________________________
Η συμμετοχή της Αλεξοπούλου Γιάννας με το ποίημα "Αθηνά" στη δράση