Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ-ΤΟΥΛΑ ΜΠΑΡΝΑΣΑ

________________________________________________________________

Αντίκρυ από τον Καβο Μαλιά, εκεί όπου σκίζει
των άστρων ο τροχός τον αυχένα της θάλασσας,
έσυρε κάποτε από τις σιδηρόπετρες η κινησιουργία
του νερού, μια νήσο πορφυρόφλεβη.....
.
Κάθε που ξεψυχούν στις γλωσσίτσες του φλοίσβου της
μυριάδες φυσαλίδες και άστρα,
ανοίγουν δρόμο τα μπουγάζια, να κυθηροδρομήσει
την αθανασία ο Ζέφυρος .

Από τον νεολιθικό καιρό και δώθε, οι περατζάδες
των φυλών τινάξαν στους αυλώνες της ποτιστικά
στον ουρανό
και άρχισαν να χαράζουν στης πέτρας τις ακμές
του χρόνου την υπόσταση.

Κατά το χαλκό αιώνα, σήκωσε ο τρύγος στις βραγιές ,
ξόρκι την ασπροκοκκαλιά της ερημιάς, για να εμποδίσει
του ήλιου την επέμβαση.

Ενώ φορούσε ο Νότος ανεμόδαρτα σκουτιά
και έγδυνε την βλαστογονία,
αλώνιζε περιβολίστρα η Σελήνη και έτριβε
την αστροφεγγιά στου ουρανού τη χελόπετρα.

Στερνά σειρήνες Φοίνισσες τραβούν το ρόχθο
του ύδατος κι υφαίνουν στη στιλβογονία
τους μανδύες των ανέμων.

Οταν στις μεταξάδες των Κυθήρων ποτίζουν
τη δωρική δίψα οι εταίρες μυρτιές,
ρόδα ανασταίνουν των αιμάτων οι ρoνιές
μες στου αγκαθιού την ψίχα.

Αίφνης καρφώνονται βελόνια της βροχής
στον κυανό αιματώνα του πελάγους
και όπως φουντώνουν πύρινοι των χαλικιών
στρατοί να ακυρώσουν το άπειρο,

πλήθος του πόθου τα στρουθιά,τα περιστέρια
της φωτιάς ανάβουν στις φωλιές της Εμορφιάς
παγίδες της διαύγειας.

Σαν ανεμίζει η Όστρια τα φουσάτα της,
ενα τριανταφυλλί αηδόνι σπάζει τις κρυσταλλιές
της θάλασσας
κι από λευκό κοχύλι αναδύεται των Κυθήρων η Θεά.

Εκεί όπου στήνει ο βράχος το άγαλμα της θύελλας,
στον Κυθήρειο κοιτώνα της ποίησης, πρωτολατρεύτηκε
οπλοκρατούσα ως Πότνια των Θηρών.

Υστερα τη φυσούν οι ανέμοι κι ως αρχετυπική
ουρανίδα ανοίγει ερωτική κυριαρχία στο χρόνο,
η Αφροδίτη, η Πελαγία των ηδονών

Ας την κυλάει Πάνδημο ο Ζέφυρος ,ας τη φωνάζουνε
Παφία των οργασμών,
Η Αφροζύμωτη Ουρανία των ερωτικών εξαγνισμών
είναι η Κυθέρεια Αφροδίτη, η Παναγία των ηδονών.

_______________________________________________________________________
 
Το ποίημα είναι της κυρίας Τούλας Μπαρνασά, από το χρονολόγιό της στο facebook.
_______________________________________________________________________