_________________________________________________________________________________
Στο σκοτάδι, τα δάκρυα των αστεριών μου γίνονται ένα,
μια αναπνοή, ένας λυγμός και η μαύρη τρύπα δημιουργεί τη θλίψη
Χωρισμένη από τη ζωή μου, πνιγμένη στις λέξεις
ψάχνω να βρω την Ατλαντίδα του γαλάζιου φεγγαριού
Ανάμεσα σε φυλλωσιές και ρυάκια διάφανα
τραγουδώ στους κύκνους τη χαμένη ευτυχία
Κι όσες φορές με κοιτούν στα μάτια, ένα νυχτολούλουδο ανθίζει
κι ένας ήλιος χρυσός πλησιάζει να ακουμπήσει τα όνειρά μου
Μελιστάλαχτη στο όνειρο, ζαρκάδι που τρέχει στους αιθέρες…
Ενώ η αγάπη του ξεκίνησε μια ελπίδα
και το αίμα μύρισε σαν κρίνος του θεού
Ζητώ από τα χελιδόνια τη χαμένη μου άνοιξη
κι αυτά με μπόρες μου μιλούν για ένα λουλούδι που περπατά στα σύννεφα.
Ως πότε πια θα υπάρχει αυτό το δυσβάσταχτο πετραδάκι της λύπης σας ; ρωτώ τα αηδόνια
Γιατί εγώ θα φύγω σε δυο νύχτες, σε τρείς φωνές να τραγουδήσω την ψυχή μου
Στον έρωτα, στο φως του ήλιου θα την ντύσω, με μένα Ναϊάδα
και θα φορώ λουλούδια στα μαλλιά, ρυάκια στην καρδιά μου.
Μ’ ένα χτύπημα στον αέρα, θα φύγω για την ουτοπία μου…
Εκεί όπου ο θεός μου μ’ αγαπά και με αγγίζει
εκεί θα νιώθει την ζεστασιά της καρδιάς μου
Σαν Ναϊάδα, παρθένα στον ήλιο μου, στον έρωτά μου,
σαν το θεό κι εγώ θα ονειρευτώ.
Και στα όνειρά μου,
θα ενώσω τις γραμμές και τις εικόνες του έρωτά μου με το σύμπαν…
__________________________________________________________________________________
θα ενώσω τις γραμμές και τις εικόνες του έρωτά μου με το σύμπαν…
__________________________________________________________________________________
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι της "dream light".
Αναδημοσιεύτηκε από το blog stixopoiimatakaikeimena.blogspot.gr του Αλέξανδρου Βλα... Αναδημοσίευση από: Ονειρόφως
Ευχαριστούμε τους δύο ποιητές για την ευγενική παραχώρηση του ποιήματος.
___________________________________________________________________________________