 |
| Maria Bolivar |
__________________________________________________________________________________
Πού πας;
Σε περιμένουν βροχές.
Στα λιμάνια πνίγονται οι άνθρωποι
τους ματώνει η φτώχια.
Μα τι λέω.
Τώρα ένας ήλιος δικός σου
θα ξαστερώσει τη μέρα
θα χαμογελάσουν οι άνθρωπο
θα αχνοφέξει η ελπίδα
θα ερωτευθεί ο Αποσπερίτης
τα νυχτολούλουδα
και θα κλάψει πικρά ο ορίζοντας.
Που πας
πού αφήνεις τους ποιητές άστεγους
κι ορφανεύει ο στίχος τους
και το τραγούδι τους παίρνει
μια γεύση Φθινόπωρου.
Πού πας
γύρισε πίσω, γύρισε πίσω......
Δε μ' ακούς ...δε μ' ακούς...
κι η ηχώ μου θα σωπάσει σε λίγο.
Χωρίς αγάπη τίποτα δεν ανθεί
χωρίς αγάπη είναι η νύχτα
μια άβυσσος!
Γύρισε πίσω
να ξαναζεστάνεις το στίχο μου
τα πολυεστιακά μου να θολώσει
η ευωδιά της ανάσας σου!
___________________________________________________________________________________
Το ποίημα μας χάρισε ο Θεόδωρος Σαντάς.
___________________________________________________________________________________