Τούλα Μπαρνασά

 

______________________________________________________________________________

 

Νύχτα τυλίγεις
την ανέμη και βυθίζεις
στο νερό το θάνατο .

Για να παγώσει
δια παντός
και να σμιλέψεις,

κεντάς ,κεντίδι
του ύπνου ψιθυρίζοντας, ...
τον όρκο που φυλάς
μαζεύεις .

Γραφή, γραφή
γραφίζοντας
δρεπάνι ζωγραφίζεις,

καθρέφτη καθρεφτίζεις
είδωλο,
έρωτας- θάνατος
που αθανατίζει,
το πρόσωπό σου
λειώνοντας
πως αγαπήθηκε.

Κι η νοσταλγία
τι ωφελεί ,
τα σκοτεινά μετάξια
και οι σπασμοί,

τα χίλια δάκρυα
που σπασαν
σαν κρύσταλλα
κι αυτή η πληγή
που αφρίζει βάμμα.

Κι όπου νεκρός κατέχει
στέμμα και δικαίωση,
ψιλό γυαλί,μαυρο πουλί
γυαλίζει και παγώνει,
το δέρμα
και τα χρυσοποίκιλτα
χαράγματα,

τις αμυχές
των χρυσοσοφόρων
για να ανοίξεις,
τα φοβερά του δόντια
να αναστράφτουνε

και στο νερό μαζί του
να κυλήσεις,
αθάνατη να πέσεις
σ΄άσπρο λήθαργο.

Και μη η σιωπή,
μη [πια φωνάξει
και ραγίσει,

από τη βουή
κι απ΄το κεντίδι
στο νερό,

και μη στον πάγο
η βελόνα της τσακίσει.

__________________________________________________________________________

 

Το ποίημα είναι της Τούλας Μπαρνασά από το χρονολόγιό της στο facebook.

Την ευχαριστώ που μου έδωσε την άδεια να το δημοσιεύσω.

__________________________________________________________________________