Ψηλά μου 'λεγες να κοιτώ..
Η θέα του ορίζοντα
του άπειρου να βρέχει τη λαμπρότητα..
Κατήφορο μη βλέπει, του κύματος τ’ αγνάντι..
Καμαρωτές κορφές ...
που το βασίλεμα κεντούν..
σ’ αυτές, το βλέμμα να ριγά..
Διάτρητη από ηδονή,
τα σύμπαντα να καίει η ανάσα του
Δε μου ‘πες όμως..
Άνοιξη να διαλέξω, στο πέταγμα να υψωθώ..
Ανάλαφρο το σήκωμα..
να μη σκαλώσει σ’ άνεμο απολογισμού..
Λιγόστεμα στα ‘’πρέπει’’ να προσθέσω..
Προτού, τα ‘’θέλω’’ αφηνιάσουν
στο δίψασμα της μοναξιάς..
Τραυματισμένα μη τα βρει
το θάμπος του φθινόπωρου,
ορφάνια απ' τα φύλλα σα πετάξει
Σαν τα δικά μου, τα αλαφροΐσκιωτα..
που λαίμαργα, το στόμα τους βυθίζουν,
στα χείλη της ψευδαίσθησης.
Δεκέμβρη μήνα..
Κι οι πτήσεις απ’ το άκαιρο
σπάνε το πέταγμα τους..
Γιατί το χρώμα τ’ ουρανού,
παραίσθηση από συμπληγάδες ήταν..
Που γέλασαν την καταχνιά..
της θάλασσας το βάψιμο σαν πήραν..
Η θέα του ορίζοντα
του άπειρου να βρέχει τη λαμπρότητα..
Κατήφορο μη βλέπει, του κύματος τ’ αγνάντι..
Καμαρωτές κορφές ...
που το βασίλεμα κεντούν..
σ’ αυτές, το βλέμμα να ριγά..
Διάτρητη από ηδονή,
τα σύμπαντα να καίει η ανάσα του
Δε μου ‘πες όμως..
Άνοιξη να διαλέξω, στο πέταγμα να υψωθώ..
Ανάλαφρο το σήκωμα..
να μη σκαλώσει σ’ άνεμο απολογισμού..
Λιγόστεμα στα ‘’πρέπει’’ να προσθέσω..
Προτού, τα ‘’θέλω’’ αφηνιάσουν
στο δίψασμα της μοναξιάς..
Τραυματισμένα μη τα βρει
το θάμπος του φθινόπωρου,
ορφάνια απ' τα φύλλα σα πετάξει
Σαν τα δικά μου, τα αλαφροΐσκιωτα..
που λαίμαργα, το στόμα τους βυθίζουν,
στα χείλη της ψευδαίσθησης.
Δεκέμβρη μήνα..
Κι οι πτήσεις απ’ το άκαιρο
σπάνε το πέταγμα τους..
Γιατί το χρώμα τ’ ουρανού,
παραίσθηση από συμπληγάδες ήταν..
Που γέλασαν την καταχνιά..
της θάλασσας το βάψιμο σαν πήραν..
____________________________________________________________________________________
Το ποίημα και η φωτογραφία είναι από το χρονολόγιο της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου στο facebook.
____________________________________________________________________________________