Έλενα Γκρέκα

___________________________________________________________________________________

Ανάσα Μου
θεόσταλτη,
φύσημα θε'ι'κό
στο στόμα,
από πιο Άγγελο...
να έπεσα και
παρέλησα σ' αυτό
το σώμα;
Στερήθηκα
τα μάτια Σου,
τ'απαλό Σου χέρι
παράδεισο ζούσα,
μα μ'έκανες να
γεννηθώ αστέρι.
Το πρώτο Μου
το
κλάμμα,
απ την κοιλιά της
Μάνας,
για Σένα φυλαγμένο,
δικό Σου θάμα-Λες!
στα δάκρυα μιας
Άννας.
....................................................
Πόσο θα
πορευθώ,
πάνω στον Στεναγμό Μου,
πότε να παλέψω,
για Τον Μονάκριβο Μου;
Στο ξύλο Σου,
χαροκαμένη
στέκω
πονάς-Το βλέπω!
μα ειμ' από
αγγελική γενιά
κι αντέχω.
Σ' έχασα
-η Μάνα Το Παιδί Της-
μα θα σε ξαναειδώ,
σε μάτια των παιδιών
και στο ξημέρωμα,
Μιας Τρίτης.

___________________________________________________________________________________

 

To ποίημα και η φωτογραφία είναι της Έλενας Γκρέκα 

___________________________________________________________________________________