Λουκία Πλυτά

___________________________________________________________________________________

…Άνοος,
νούς,
σε ότι δεν γνωρίζει,
αγνοών την περι-ουσία της Παρατήρησης,
υποθέσεις θεριά κατασκευάζει,...
επί παντός επιστητού,
μπουκώνοντας λέξεις τις οπές,
εκφέρον γνώμη,
αδιαφορώντας για τα τυχόν αποτελέσματα τούτων….

…ήταν ξημέρωμα όταν σαΐτες μαύρου χρώματος εξαπολύθηκαν προς πάσα κατεύθυνση
…μοιρασμένες άψογα
τρύπησαν τον μέλλον, μουδιάζοντας το παρόν
επιτελώντας τον σκοπό τους…
κάποιες ροκάνισαν τα ετοιμόρροπα δοκάρια του οικήματος που ονομάζεται πατρίδα
μερικές τρύπωσαν σε στόματα άλλων, πολλαπλασιάζοντας το θέλημα τους να αποκτήσουν σάρκα και οστά
άλλες βούτηξαν στους υπονόμους, ταΐζοντας τα τερατόμορφα παιδιά τους
οι δυνατότερες τύλιξαν τον ουρανό ασχημομούρες σκεπτο-μορφές, κρύβοντας σχεδόν τον νεογέννητο ήλιο από τα μάτια των ανθρώπων,
κάποιες χάθηκαν δεν λέω….
μα στην ουσία
τα σαϊτίσματα
βρήκαν το στόχο τους
τρύπωσαν στ’αυτιά...
μπερδεύοντας τις συχνότητες
οι άνθρωποι τα πίστεψαν
φοβήθηκαν περισσότερο
…αποφασίζοντας να κρυφτούν
μονάχα από ανθρώπου μάτι
τα αγωνιώδη ποδοβολητά τους ακουστήκαν στο δέκατο τρίτο Ουρανό
ματώνοντας το κέντρο
….το μήνυμα ελήφθη…
σταγόνες καθαγιασμένου αίματος ξεχύθηκαν
σφραγίζοντας δια παντός
τ’αβύθιστα στο νού, στόματα….
____________________________________________________________________________________

Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο της Λουκίας Πλυτά στο facebook.
____________________________________________________________________________________