Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

__________________________________________________________________________________

Θυμάσαι τότε..
Που, τα σκοτάδια μας κουρνιάζαμε
κάτω απ’ του φεγγαριού το ξάστερο..
Που, στ’ απροχώρητου την άκρη
ξετύλιχτη, βάδιζε η καρδιά μας...
χωρίς μετέωρου ορίζοντα διόδια..

Τότε..
Που, θύελλα κατάματα κοιτάζαμε
μες τη βροχή..
Που, τα φεγγάρια, άστεγα
μουσκεύαν τα κορμιά μας
κάτω απ’ των αστεριών το φθονεμένο βλέμμα..
Κι οι πόθοι..
Δεμένοι άρρηκτα, την ηδονή σαγήνευαν
σημάδια απ’ τ’ ατελείωτο ιχνηλατώντας..

Τότε..
Που, απ’ τη σιωπή που έκαιγες
φλογίζονταν οι λέξεις..
Και τις στιγμές μου στοίβαζα
υγρές και πυρωμένες
ξαπόσταμα να κάνουν στο άηχο τους..
Να ζεσταθούν..
Να εξαγνιστούν..
Τη νύχτα τους
στου έρωτα το άχνισμα να κάψουν..

Τώρα που είσαι;
Τα μάτια σου
με μια σταγόνα αστραπή
ζεστά να με σκεπάσουν..
Kαι το φιλί σου
βαθιά να μπήξει μέσα μου
την Kόλαση του Παραδείσου..
Εξαγνισμού αέρα..
στης απουσίας το σκοτάδι να φυσήξεις
το απόλυτο, το αδιεκδίκητο να αγιαστείς..
Της λύτρωσης να δώσεις τη μετάληψη..

Γλυκά όταν σημάνει το τέλος της σιωπής..
Κι όταν βεγγαλικά..
φωτιά θα ανάψουν στον ορίζοντα..

Τότε να ‘ρθεις..

_________________________________________________________________________________

Το ποίημα και η φωτογραφία είναι από το χρονολόγιο της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου στο facebook.
_________________________________________________________________________________