 |
| Dali |
Σου έμεινε ,το γιατί απ’την πίκρα σου
κι έγινε τ’ όνειρο ,εφιάλτης
μα το στεφάνι του πόνου
σού έγινε εξαγνισμός.
Στο τέλος ,στάθηκες όρθια
κι είπες ,ως εδώ
άλλο πια δε θα μαδήσεις
τρισάθλιε την ψυχή μου
το τελευταίο μου ρόδο σου το’ δωσα
ως και τον τελευταίο μου στίχο
ως και την καρδιά μου τη στράγγιξες
κι έγινε ο χτύπος μου άρρυθμος
κι έγινε η πληγή μου θυμός
κι ο θυμός μου οργή
μα το ανάθεμα απ’τα θύματά σου
απ’ τον εαυτό σου θα εισπράξεις
όταν μόνος θα μείνεις
αιώνια φύλλο νεκρό .
Τώρα εγώ γελάω με τα λάθη μου
κι εσύ επιμένεις να δηλώνεις
καλλιτέχνης και κάτι άλλο ακόμα
ο τίποτα δηλαδή ,γιατί την Ανδαλουσία
ποτέ δεν τη γνώρισες, ποτέ δεν την είδες
στο «Κανάλι των Στεναγμών»
ποτέ σου δεν πήγες.
Το στάχυ σου γινωμένο, ποτέ δε θα δεις
πάνω στο γένι του κάθισε
η στάχτη των ηφαιστείων σου!
Το φως της αλήθειας, σε τρόμαξε.
Δυστυχώς όλα σου κολυμπάνε
σε μια επωδό από ψέμα!
___________________________________________________________________________________
Θεόδωρος Σαντάς,19-11-2013
___________________________________________________________________________________