___________________________________________________________________________________
Θυμάσαι τάχα καμιά φορά Κείνο το Δεκέμβρη ;
Η στερνή βραδιά ήτανε του χρόνου..
Αυτουνού τ' αλήτη που μας ξεπάγιασαν τα χιόνια του
Ψεύτης πικρός καιρός είχε νυχτώσει
Βαρύς χειμώνας, ζόρικος
Μα συ είχες τυλιγμένο στο λαιμό χρωματιστό φουλά...ρι, ολομέταξο, ίσ' απ' το Σουφλί,
Σα για να ξεγελάσεις το νιο χρόνο που 'ρχότανε
Σα για να του δείξεις πως δεν σ' ένοιαζε
Που πάλι κι αυτός μ' άδεια χέρια σίμωνε.
Θυμάσαι; Είχες τις χούφτες σου γιομάτες ψιχουλάκια και στάρι
Στραφτιάλιαζε πίσ' απ' το τζάμι ο καρπός
--και θάρρησα για μένα ήτανε .. --
Και να 'ναι η σάλα σου τίγκα πεινασμένους σπούργους
που ΄χαν σταθεί να ξεχειμωνιάσουν κει μέσα
Ζέστη, φαγητό, νερό κι αγάπη είχαν βρει
Θυμάσαι;
Τοκ-τοκ, σου ράμφισα το τζάμι απ' όξω
Να με δεις, να μ' ανοίξεις, να μπω κι εγώ
Δεκεμβριανός παγωμένος σπουργίτης
Λίγο άμα φύσαγε τα φτερά μου θα κάνανε "κρακ"
--Τοκ-τοκ,
Θυμάσαι; Μισάνοιξες το κρουσταλιασμένο παραθύρι μα τρόμαξα κι έστρεψα κατ' αλλού
Τσιριτρίματα 'πο πίσω σου και λάκισα
Σκουντουφλόντας στον πάγο -- που να πετάξω; --
Κι εσύ σκόρπισες τον καρπό και τα ψίχουλα στο χιόνι να τα βρω σα θα γυρνούσα
Θυμάσαι;
Σαν άλλαξ' ο καιρός ξανάρθα, είχε φυτρώσει στάρι χρυσαφένιο στην αυλή σου
Κι ήσουνα έτοιμος να το θερίσεις γιατί κι εσύ το 'ξερες
Πως πάλι θα 'ταν δύσκολα για τα σπουργίτια
Πάλι έπρεπε να γεμίσεις το σιλό της ψυχής σου
Πάλι να ετοιμαστείς σου ζήταε ο θεός σου
Κι είχες το ίδιο χρωματιστό φουλάρι στο λαιμό μα πιο χαλαρό το δέσιμο του
Σαν και την πίστη σου που χαλάρωσε δίχως να το νοιώσεις
Μ΄αν σου υποσχεθώ να πετάξω ως το Σουφλί να σου φέρω καινούριο, θα μου υποσχεθείς πως θ' αντέξεις;
___________________________________________________________________________________Η στερνή βραδιά ήτανε του χρόνου..
Αυτουνού τ' αλήτη που μας ξεπάγιασαν τα χιόνια του
Ψεύτης πικρός καιρός είχε νυχτώσει
Βαρύς χειμώνας, ζόρικος
Μα συ είχες τυλιγμένο στο λαιμό χρωματιστό φουλά...ρι, ολομέταξο, ίσ' απ' το Σουφλί,
Σα για να ξεγελάσεις το νιο χρόνο που 'ρχότανε
Σα για να του δείξεις πως δεν σ' ένοιαζε
Που πάλι κι αυτός μ' άδεια χέρια σίμωνε.
Θυμάσαι; Είχες τις χούφτες σου γιομάτες ψιχουλάκια και στάρι
Στραφτιάλιαζε πίσ' απ' το τζάμι ο καρπός
--και θάρρησα για μένα ήτανε .. --
Και να 'ναι η σάλα σου τίγκα πεινασμένους σπούργους
που ΄χαν σταθεί να ξεχειμωνιάσουν κει μέσα
Ζέστη, φαγητό, νερό κι αγάπη είχαν βρει
Θυμάσαι;
Τοκ-τοκ, σου ράμφισα το τζάμι απ' όξω
Να με δεις, να μ' ανοίξεις, να μπω κι εγώ
Δεκεμβριανός παγωμένος σπουργίτης
Λίγο άμα φύσαγε τα φτερά μου θα κάνανε "κρακ"
--Τοκ-τοκ,
Θυμάσαι; Μισάνοιξες το κρουσταλιασμένο παραθύρι μα τρόμαξα κι έστρεψα κατ' αλλού
Τσιριτρίματα 'πο πίσω σου και λάκισα
Σκουντουφλόντας στον πάγο -- που να πετάξω; --
Κι εσύ σκόρπισες τον καρπό και τα ψίχουλα στο χιόνι να τα βρω σα θα γυρνούσα
Θυμάσαι;
Σαν άλλαξ' ο καιρός ξανάρθα, είχε φυτρώσει στάρι χρυσαφένιο στην αυλή σου
Κι ήσουνα έτοιμος να το θερίσεις γιατί κι εσύ το 'ξερες
Πως πάλι θα 'ταν δύσκολα για τα σπουργίτια
Πάλι έπρεπε να γεμίσεις το σιλό της ψυχής σου
Πάλι να ετοιμαστείς σου ζήταε ο θεός σου
Κι είχες το ίδιο χρωματιστό φουλάρι στο λαιμό μα πιο χαλαρό το δέσιμο του
Σαν και την πίστη σου που χαλάρωσε δίχως να το νοιώσεις
Μ΄αν σου υποσχεθώ να πετάξω ως το Σουφλί να σου φέρω καινούριο, θα μου υποσχεθείς πως θ' αντέξεις;
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο της Αγγελικής ... στο facebook.
___________________________________________________________________________________