Οι χάρτες οι δικοί μου
δεν μοιάζουν με τους άλλους
Αμεταβλήτως αντισυμβατικοί,
δεν είναι διόλου στατικοί
Είναι σταθερώς μεταβλητοί
και σαν την κινούμενη την άμμο
άστατοι
Αλλάζουν
Συρρικνώνονται
Όσο κυλάει
και σαν ασπόνδυλο γατί
ελίσσεται
ο άυλος ο χρόνος,
η υφήλιός
-μου-
ολοένα
και υφίσταται
ανα-κατάταξη
Πάντα, βεβαίως,
ελλειπτική
Πού και πού,
ένα εδώ κι ένα εκεί,
νησιά ολόκληρα,
μ’ ακρογιαλιές ψηφιδωτές
από ψηφίδες πόθων
και ηλιοβασιλέματα
με τις αποχρώσεις
χιλίων ηδυπαθών αναστεναγμών,
με μια αλγεινή μονοκοντυλιά
σβήνονται
απ’ το χάρτη
Τα καταπίνει η θάλασσα,
θαρρείς, και τα ρουφάει
Μ’ αυτά βουλιάζουν
μες στων δακρύων μου
τους αχανείς ωκεανούς
και πιάνουν πάτο αέναο,
ρυμουλκούμενα
από της Λήθης
τις ρουσάλκες
Θάβω αγάπες,
σβήνω νησιά,
καίω χάρτες,
κερδίζω στάχτες
Κι όταν ο νέος ο αγέρας
ο κατοικούμενος απ’ τον έρωτα
φυσήξει
και φουσκώσει και πάλι
τα λευκοπερίστερα πανιά
της καρδιάς μου,
τότε τις στάχτες
απ’ τα
σαν καμένα από τσιγάρο
σημεία-τέρατα τού χάρτη μου
θα τις σκορπίσει
πέρα μακριά
και θα τις στείλει
με τα κρατερά μποφόρια του
μια και καλή
στον αγύριστο
Έχω εκ νέου χάρτες
δίχως στάχτες
και συνεχίζω
τις μονοκοντυλιές...
___________________________________________________________________________________
Το ποίημα και η φωτογραφία είναι από το χρονολόγιο της Νικολέττας Σίμωνος στο facebook.
Μπορείτε να επισκεφθείται το ιστολόγιό της Νικολέττας Σίμωνος "Ψυχής Έκφραση".
___________________________________________________________________________________