 |
| Stephen Maffin |
____________________________________________________________________________________
Νύχτωσα τη ζωή μου, θάβοντας απουσίες..
Κουλούριασε το σώμα..
τις λύπες να φτυαρίζει, καρτερικά ελπίζοντας,
τα υπολείμματα αιχμών, στα δόρατα να βγάλει..
μαρμαρωμένου βασιλιά, ανάσα να γευτεί, ηδονικά.....
Κουλούριασε το σώμα..
τις λύπες να φτυαρίζει, καρτερικά ελπίζοντας,
τα υπολείμματα αιχμών, στα δόρατα να βγάλει..
μαρμαρωμένου βασιλιά, ανάσα να γευτεί, ηδονικά.....
Κι αυτό το αίμα μου... τ’ αλλόκοτο να έλκει..!!
Μελίσσι ολάκερο, ξεκληρισμένο..
να θέλει να μυρίσω, του πεθαμένου ανθού του, το βασίλεμα.!.
Λες και το άρρωστο..
κοντά μου πέφτει για να πιει και να χορτάσει θάνατο..
Λες και το ξέφτισμα..
ρούχο δικό μου, αγαπάει, για να σκιστεί..
Και τώρα..
Πως τα κατάφερα πάλι..?
Χωρίς καθρέφτισμα το βάδισμα να προχωρώ..
Κι αυτά τα ρούχα μου..
Στο σώμα του καλοκαιριού, θυμίζουνε χειμώνες..
Πάγωμα μπάζει η ματιά, στη θέα του αταίριαστου..
Και γρατζουνάνε τόσο..
Τα ξεραμένα φύλλα, κατάσαρκα σαν ακουμπούν..
Φθινόπωρο σα ρίχνουνε, στην πυρωμένη θάλασσα..
Και με πονάνε τόσο..
Τα γέλια των περαστικών..
Σα βλέπουνε τ’ αλλόκοτο ντύσιμο της ψυχής μου..
να κουβαλάει τη θλίψη του, σκυφτά να περπατάει..
Να μη το δουν..
Ώρα που βρήκε κι ο καθρέφτης μου..
Της απουσίας του το ράγισμα να δώσει..!
___________________________________________________________________________________
Το ποίημα και η φωτογραφία είναι από το χρoνολόγιο της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου στο facebbok Konstantina.
___________________________________________________________________________________