 |
| Marios Katsaros photography |
____________________________________________________________________________________
Ο χρόνος είναι ανάλγητος σαν πέτρα,
αγάπη μου φτωχή τις αντοχές σου μέτρα
και κάνε πάλι ανακωχή.
...
Ο κόσμος είναι κρύος σαν το χιόνι.
Βαδίζουμε ανάμεσα του, πάντα μόνοι,
μ’ ένα φορτίο θλίψης στην ψυχή.
Η μέρα, τραίνο στο σταθμό σφυρίζει,
ο νου μας στα μελλούμενα γυρίζει
κι ο έρωτας βαγόνι ξεκομμένο.
Η αλήθεια είναι αυτή που μας ορίζει,
Ο πόνος την καρδιά που πλημυρίζει
και η συνήθεια, ποτάμι αφρισμένο.
Η ζήση μια προσπάθεια διαρκείας,
δωμάτιο η χαρά πολυτελείας
και οι πόροι μας φαντάζουν λιγοστοί.
Ο χρόνος πάνω μας κυλά σαν πέτρα,
θα έλεγα φίλε..σκέψου ,κρίνε, μέτρα,
τι κάνεις έχεις αναλογιστεί…
αγάπη μου φτωχή τις αντοχές σου μέτρα
και κάνε πάλι ανακωχή.
...
Ο κόσμος είναι κρύος σαν το χιόνι.
Βαδίζουμε ανάμεσα του, πάντα μόνοι,
μ’ ένα φορτίο θλίψης στην ψυχή.
Η μέρα, τραίνο στο σταθμό σφυρίζει,
ο νου μας στα μελλούμενα γυρίζει
κι ο έρωτας βαγόνι ξεκομμένο.
Η αλήθεια είναι αυτή που μας ορίζει,
Ο πόνος την καρδιά που πλημυρίζει
και η συνήθεια, ποτάμι αφρισμένο.
Η ζήση μια προσπάθεια διαρκείας,
δωμάτιο η χαρά πολυτελείας
και οι πόροι μας φαντάζουν λιγοστοί.
Ο χρόνος πάνω μας κυλά σαν πέτρα,
θα έλεγα φίλε..σκέψου ,κρίνε, μέτρα,
τι κάνεις έχεις αναλογιστεί…
____________________________________________________________________________________
Το ποίημα και η φωτογραφία είναι από το χρονολόγιο της Ελένης Σέττα στο facebook.
____________________________________________________________________________________