Πες μου ένα μυστικό, σε άνυδρους καιρούς,
τη δύναμη να βρίσκω να χαμογελώ.
Με αιχμάλωτη καρδιά, να αντικρύζω ουρανούς,
χωρίς φτερά να μάθω να πετώ.
Πες μου το μυστικό σου,
που κρύβεις όλα τα σ' αγαπώ σου.
Πες μου που,
που κοιτάζουν αυτό που πραγματικά είσαι;
Σε ποιο μέρος της γής,
εκτιμούν τον πραγματικό σου εαυτό;
γιατί κρύβεται η ηδονή στα σκοτάδια;
Όσες φορές κι αν χαράξω τ' όνομά σου,
ο αέρας θα το χαλάσει.
Σε άνυδρους καιρούς,
δεν υπάρχει χρόνος για έρωτες, για ελπίδα,
τα όνειρα τσακίζονται στην απραξία τους.
Οι ζωές γίνονται υπάρξεις,
κυριαρχούν του συμβιβασμού χαμόγελα.
Kι εγώ το μόνο που παρακάλεσα,
το μόνο που προσπάθησα,
ήταν να ξεφύγω απ' όλα αυτά.
Nα μην αναγκάζομαι σε ψεύτικες χειρονομίες.
Μα κοίτα που όλα αργούν,
σημάδι ενός άνυδρου καιρού.
Μα κοίτα που το ψέμα θέριεψε,
ο φόβος χρυσή φόρεσε χλαμύδα,
κι όσο τον φοβόμαστε, τόσο μεγαλώνει.
Ας μου έλεγες ένα παραμύθι ξανά,
όπως τότε που ήμασταν παιδιά.
Ας μου μίλαγες για ένα στρατό ονειροπόλων,
που δε φοβούνται να ονειρευτούν.
Για ένα καράβι, που με περιμένει σε απάνεμο λιμάνι.
Να με ταξιδέψει, μέσα από ήρεμα νερά,
εκεί που πάντα θα με αγαπάς.
____________________________________________________________________________________
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο του Αλέξανδρου Β. στο facebook.
Επίσης μπορείτε το διαβάσετε κι εδώ: musicheaven.
Αλέξανδρε σε ευχαριστούμε.
____________________________________________________________________________________