 |
| Autumn Forest Scene, Aage Bertelsen (1873-1945) |
Τα κυνικά καύματα θέρισαν και τα λιγοστά
εναπομείναντα στάχυα, όστρακο
το θέρος που σφάλισε κι εντός του έκρυψε, ωσάν
πέρλα αυτόφωτη και ιριδίζουσα, ολάκερο τον ήλιο
-περίαπτον στον λαιμό κρεμάμενο.
Κι εμείς ντυθήκαμε· την ίδια στιγμή που ξεντύθηκαν τα δέντρα
πετώντας τα φύλλα τους πάνω στο νοτισμένο χώμα, σαν
έτοιμα από καιρό, την εξιλέωση να ενδυθούν μέσω
τού επουράνιου ύδατος
Ευλογημένος όστις την αξιωθεί
την κάθαρση ετούτη
Στέκουν τα δέντρα μες στα δάση τού κόσμου, προβάλλοντας
με σθένος την άχραντη γύμνια τους μπρος στα μάτια τ' ουρανού
καθώς αναμένουν στωικά το πρώτο δάκρυσμά του.
Σαν και τα δέντρα κι εγώ θε να ξεγυμνωθώ
και διόλου δε μ' απασχολεί εάν θα ξεπαγιάσω...
Αντάμα με τα δέντρα, γυμνά αυτά γυμνή κι εγώ,
θα προσδοκώ
οθόνιο χειμωνικό
να ‘ρθει να με σκεπάσει…
__________________________________________________________________
Το ποίημα και η φωτογραφία είναι από το blog της Νικολέττας Σίμωνος Ψυχής έκφραση.
__________________________________________________________________