Πυρπόλησαν «τη Μυροβόλο τη Χιο μας»
κι έμεινε η ψυχή μας μετέωρη
πάνω απ’το δάκρυ των μαστιχόδεντρων.
Τώρα οι γλάροι δεν κρώζουν
μόνο στέλνουν έναν γόο βαθύ
στο νόστο των Πελασγών
και πού να βρεις ξανά τον Ωρίωνα
να εξολοθρεύσει τα εξαγριωμένα
θηρία που αφανίζουν τον «Αριούσιο οίνο»
κι ό,τι ωραίο γεννιέται στην «Οφιούσα »
απ’ τους «Μονομάχους» της «Χώρας.»
Των πεύκων το θρόισμα, έγινε τέφρα της «Αιθαλίας »
κι οι νύμφες των δασών και της Άρτεμης
πού να βρουν τα μελισσοβότανα
να πλέξουν στο λαιμό της, γιρλάντες.
Και μια γλαύκα στου αχυρώνα τη στέγη
θρηνεί και οδύρεται και πνίγεται
στους ανταληγείς της απελπισίας
ενώ η κόρη του Οινοπίωνα αναζητεί
το βοτάνι του Ιπποκράτη
να ζωντανέψει το καμένο της δέρμα.
Κι εμείς ,ποιοι εμείς, κάτι λίγοι ποιητές και εικαστικοί
και κάποιοι λάτρεις της φύσης
μαζί με συγκλητικών την υποκρισία
θα τελέσουμε στη γενέτειρα του Ομήρου
το «κατά παραγγελίαν μνημόσυνο»
σε μια ολονυχτία της ποίησης.
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην ,χωρίς αιδώ»
ναρκισσευόμενοι ότι επιτελέσαμε
στο ακέραιο το καθήκον μας!
____________________________________________________________________________________
Το ποίημα και η φωτογραφία του Θεόδωρου Σαντά είναι από το blog Ποίηση Και Λογοτεχνία.
____________________________________________________________________________________