____________________________________________________________________________________
[...να δίνεις στις ώρες το πιο όμορφο φως
την ημέρα
ένα φρούτο να σκορπάει στο στόμα,
σε δροσοσταλιές απλών γραμμάτων
η καρδιά να βρίσκει την αυγή της,...
ομορφιά σαν αιωνιότητα
που ατενίζει τον εαυτό της σε καθρέφτη,
ανάμεσα σε ευκαιρίες και σιωπές να θυμάσαι
-σαν μια δίκαιη ανάγκη-
να χαμογελάς
σ´ αυτόν που σε περιέχει
να προλαβαίνεις πάντα να έρχεσαι...
τη νύχτα
διάφανα να γίνονται τα σπλάχνα,
αθόρυβα άστρα να σκάνε με κρότο
να συναντάς τον άνεμο με το κορμί σου
-παρά με τα ρούχα-
φτερούγες να φυτρώνουν στους ώμους
τοίχοι να γκρεμίζονται,_________
_______
να διακρίνουμε τη χαμένη μας ενότητα,
την προσμονή του να είμαστε Άνθρωποι,
τη δόξα του να μπορούμε να μιλάμε σε πρόσωπο,
να διασχίζουμε αστραπή τον ύπνο του ορίζοντα,
-εκεί που όλα ξεχνιούνται-
να ξυπνούν οι πλεγμένες γύμνιες
ν´ ανταμώνουν ως κόρες των ματιών μας,
να υπερπηδούν το χρόνο άτρωτες...]
___________________________________________________________________________________την ημέρα
ένα φρούτο να σκορπάει στο στόμα,
σε δροσοσταλιές απλών γραμμάτων
η καρδιά να βρίσκει την αυγή της,...
ομορφιά σαν αιωνιότητα
που ατενίζει τον εαυτό της σε καθρέφτη,
ανάμεσα σε ευκαιρίες και σιωπές να θυμάσαι
-σαν μια δίκαιη ανάγκη-
να χαμογελάς
σ´ αυτόν που σε περιέχει
να προλαβαίνεις πάντα να έρχεσαι...
τη νύχτα
διάφανα να γίνονται τα σπλάχνα,
αθόρυβα άστρα να σκάνε με κρότο
να συναντάς τον άνεμο με το κορμί σου
-παρά με τα ρούχα-
φτερούγες να φυτρώνουν στους ώμους
τοίχοι να γκρεμίζονται,_________
_______
να διακρίνουμε τη χαμένη μας ενότητα,
την προσμονή του να είμαστε Άνθρωποι,
τη δόξα του να μπορούμε να μιλάμε σε πρόσωπο,
να διασχίζουμε αστραπή τον ύπνο του ορίζοντα,
-εκεί που όλα ξεχνιούνται-
να ξυπνούν οι πλεγμένες γύμνιες
ν´ ανταμώνουν ως κόρες των ματιών μας,
να υπερπηδούν το χρόνο άτρωτες...]
Η φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο της Ειρήνης Καραγιαννίδου στο facebook.
___________________________________________________________________________________