Η στιγμή έχει μάτια Θλιμμένα
πεθαίνει αέναα, πεθαίνει ολοένα
Πως προλαβαίνουν η μνήμη κι η ταυτότητα να καταγραφούν,
εικάζουμε μόνον, αδήριτη αναγκαιότητα για να διασωθούν.
... Θυμήσου ότι τούτο μόνον το παρόν το ακαριαίον ζής
το μυρωδάτο αέρι ξεκίνα να γευτείς
αρμενιστής στα όνειρα , της θέσπισης κλαυσίγελος
και αχ τελικά, των ανθρώπων πάντα ο περίγελος
Κι ύστερα τι, πως και γιατί
Κολύμπι στη γαστέρα του θανάτου θηρευτή
Θειάφι κι έρεβος και μαύρο πυκνό σκοτάδι
το άχ και το γινάτι μόχτος κι ιδρός βράδυ με βράδυ
Πέταξαν τα πουλιά ελπίδες, φορώντας την άνοιξη γι αλλού,
συνθήκη έβαλε η σκιάχτρα αγωνία
έπνιξε τα όνειρα στο λιμάνι του αβάσταχτου καημού
σύρθηκε και ο νους στα βρώμικα νερά του, όλος μανία
Κανείς δεν ξεφεύγει ποτέ από κείνο που ως κέντρο του κύκλου του τον καθορίζει
μια κρυφή αχίλλειος πτέρνα τον κυβερνά στων καιρών το αγνάντεμα
τα φορέματα στέκονται να κρύψουν του κορμιού τη πληγή που κρυφά βασανίζει
θήτες και θύματα σε μια κόλαση ηλίθια σε ενός άλλου τη σκέψη, σε δόλιο πείραμα
πικρή μπλαβή μου σκέψη αιώνια ψυχή βάλσαμο και ανασαιμιά
μέθα με γλέντι και αστοχασιά πάρε τη πίκρα και την ερημιά
πέταξε στην άφαντη χαρά στην αμέριμνη καβάλα τη φαντασία
μεστό κόκκινο κρασί και τρέλα αλυκή, νύχτα όμορφη στη μεθυσμένη πολιτεία.
Καληνύχτα μεμψίμοιρη ήττα, κακή γητειά σκολόπενδρα και μαύρη σαύρα
Αντίο βασανιστή της ζήσης άχρονε άραχλε και πυκνέ ζόφε
αυγή ξανθή γλυκιάς αρμύρας αύρα
Καλημέρα, Καλώς όρισες χρυσής ελπίδας πόθε
___________________________________________________________________________________
πεθαίνει αέναα, πεθαίνει ολοένα
Πως προλαβαίνουν η μνήμη κι η ταυτότητα να καταγραφούν,
εικάζουμε μόνον, αδήριτη αναγκαιότητα για να διασωθούν.
... Θυμήσου ότι τούτο μόνον το παρόν το ακαριαίον ζής
το μυρωδάτο αέρι ξεκίνα να γευτείς
αρμενιστής στα όνειρα , της θέσπισης κλαυσίγελος
και αχ τελικά, των ανθρώπων πάντα ο περίγελος
Κι ύστερα τι, πως και γιατί
Κολύμπι στη γαστέρα του θανάτου θηρευτή
Θειάφι κι έρεβος και μαύρο πυκνό σκοτάδι
το άχ και το γινάτι μόχτος κι ιδρός βράδυ με βράδυ
Πέταξαν τα πουλιά ελπίδες, φορώντας την άνοιξη γι αλλού,
συνθήκη έβαλε η σκιάχτρα αγωνία
έπνιξε τα όνειρα στο λιμάνι του αβάσταχτου καημού
σύρθηκε και ο νους στα βρώμικα νερά του, όλος μανία
Κανείς δεν ξεφεύγει ποτέ από κείνο που ως κέντρο του κύκλου του τον καθορίζει
μια κρυφή αχίλλειος πτέρνα τον κυβερνά στων καιρών το αγνάντεμα
τα φορέματα στέκονται να κρύψουν του κορμιού τη πληγή που κρυφά βασανίζει
θήτες και θύματα σε μια κόλαση ηλίθια σε ενός άλλου τη σκέψη, σε δόλιο πείραμα
πικρή μπλαβή μου σκέψη αιώνια ψυχή βάλσαμο και ανασαιμιά
μέθα με γλέντι και αστοχασιά πάρε τη πίκρα και την ερημιά
πέταξε στην άφαντη χαρά στην αμέριμνη καβάλα τη φαντασία
μεστό κόκκινο κρασί και τρέλα αλυκή, νύχτα όμορφη στη μεθυσμένη πολιτεία.
Καληνύχτα μεμψίμοιρη ήττα, κακή γητειά σκολόπενδρα και μαύρη σαύρα
Αντίο βασανιστή της ζήσης άχρονε άραχλε και πυκνέ ζόφε
αυγή ξανθή γλυκιάς αρμύρας αύρα
Καλημέρα, Καλώς όρισες χρυσής ελπίδας πόθε
___________________________________________________________________________________
H φωτογραφία και το ποίημα είναι από το χρονολόγιο του Στρατή Φάβρου στο facebook
___________________________________________________________________________________