___________________________________________________________________________________
Πόσο ανήσυχη είμαι όλη μέρα
σαν μια ψυχή που περπατάει στον Άδη
με μιαν ιδέα
νοσηρή σα σφαίρα
είτε είναι φως ,είτε σκοτάδι.
Του πορφυρού του ήλιου η δύση
ήρθε...
της θλίψης καλημέρα!
σκορπίσαν οι αγάπες...
δώθε κείθε,
ψυχούλες στον αιθέρα.
Πόσο προσμένω την άνοιξη
να έρθει
να λάμψουνε στο φως τα μάτια
κι η αναγέννηση να έρθει να στολίσει
με τ'άνθη της τα σκαλοπάτια.
Πόσο ανήσυχα η ψυχή μου φτερουγίζει
και τ'όνειρο θωρεί καρτερικά
με τ'άσπρο του να πλημμυρίσει
την άπλετη χαρά!
σαν μια ψυχή που περπατάει στον Άδη
με μιαν ιδέα
νοσηρή σα σφαίρα
είτε είναι φως ,είτε σκοτάδι.
Του πορφυρού του ήλιου η δύση
ήρθε...
της θλίψης καλημέρα!
σκορπίσαν οι αγάπες...
δώθε κείθε,
ψυχούλες στον αιθέρα.
Πόσο προσμένω την άνοιξη
να έρθει
να λάμψουνε στο φως τα μάτια
κι η αναγέννηση να έρθει να στολίσει
με τ'άνθη της τα σκαλοπάτια.
Πόσο ανήσυχα η ψυχή μου φτερουγίζει
και τ'όνειρο θωρεί καρτερικά
με τ'άσπρο του να πλημμυρίσει
την άπλετη χαρά!
____________________________________________________________________________________
Το ποίημα και ηφωτογραφία είναι από το χρονολόγιο της Μαρίας (Angel) στο facebook.
____________________________________________________________________________________