ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Νυχτερινή περίπολος

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Δημοφιλείς αναρτήσεις

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Απόσπασμα από το ποίημα της Κικής Δημουλά: Περιφραστική πέτρα Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν. Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες... Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου. Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο, μιὰ ἄλλη ἅπλα, ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση. Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα, κατέβηκε ἀπὸ γλάρος, βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται. Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή. Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους, ψιθυριστή, ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη. Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης. Αὐτὸ τὸ δισκίο, τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι, ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι, ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι. Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι τὸ ψυχοτρόπο. Ποιήματα ἀπὸ τὶς συλλογές, σὲ ἀλφαβητικὴ σειρά ΑΓΓΕΛΙΕΣ Α

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ-ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΡΚΑ

__________________________________________________________________________ ____________________________________________________________________ Στους λόφους του Τολέδου ανεβαίνουν οι σκιές των Βησιγότθων να δουν τις καταιγίδες της Άνοιξης. Κι απ’ τα κάστρα της Σεβίλλης ξεπροβάλλουν οι Μαυριτανοί ντυμένοι στα κόκκινα , με το φεγγάρι καρφωμένο στα τουρμπάνια τους. Στις πεδιάδες του Γκουανταλκιβίρ φαντάσματα Ρωμαίων στήνουν χορούς με τους Καρχηδόνιους του Αμίλκα Και στα λιμάνια του Λεβάντε οι ναύτες αγκαλιά με τις τσιγγάνες ζωγραφίζουν αγίους στα πανιά των καραβιών. Στα δάση του Βισκάιας οι ιππότες ανταμώνουν με τις νεραΐδες των δέντρων για να γεννήσουν ταυρομάχους, γιους τής ελευθερίας. Στα περιβόλια της Γρανάδας οι επαναστάτες φιλούν το ματωμένο χώμα τραγουδώντας : Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα , αιώνιε ποιητή του Ήλιου και της επανάστασης , για εσένα πολεμάμε … ________________________________________________________________

ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΚΩΣΤΑΝΤΣΑ ΚΟΒΑΤΣΗ

Φωτογραφία: Andrea Bonetti ______________________________________ Έθαψαν την κόρη του ουρανόυ κι όμως την βρήκε το φεγγάρι. Αγάπησε, την φρόντισε, της έδειξε τον κόσμο, ξέχασε μονάχα να της πεί: << μακριά να μένεις σαν δείς μορφή ανθρώπου φώς μου, γιατί είναι ο άνθρωπος αυτός που κόβει και θερίζει καρδιές απείραχτες, γλυκιές μέχρι να τις μαυρίσει...>>. Και κάπως έτσι, ήρθε ο άνθρωπος, την μάγεψε, την άλλαξε, της έδωσε γαλήνη και μόλις η κόρη αφέθηκε, άνοιξε την καρδιά της, ο άνθρωπος μέσα της τρύπωσε και πήρε το χρυσάφι. Χρυσάφι, που μόνο η κόρη του ουρανού είχε να του προσφέρει αξία που δεν ήξερε πως η καρδιά της κρύβει. Τότε το φεγγάρι λυπήθηκε και μαύρισε τον κόσμο, πέπλο σκότους έριξε στον ουρανό, την κόρη του να κρύψει. << Μονάχα εγώ θα σε αγαπώ, μόνο γώ θα σε βλέπω κι ας κάνω μέρες και καιρό και χρόνια να γυρίσω, Έκλειψη θα σε φωνάζω όταν τα μάτια σου θα θέλω να αντικρίσω >>. _____________________________________ Το ποίημα έστειλε η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΚΩΣΤΑΝΤΣΑ

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Αναρτήσεις

Atom

Αναρτήσεις

Σχόλια

Atom

Σχόλια

Από το Blogger